Μηνιαία αρχεία: Δεκέμβριος 2016

Προλετάριοι όλου του κόσμου, φαγωθείτε μεταξύ σας!

Σημειώσεις πάνω στην προσφυγική κρίση

Φίλες και φίλοι της αταξικής κοινωνίας

1.

Την προηγούμενη άνοιξη δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πολιτικό σημείο καμπής. Η μαζική κίνηση των μεταναστών αποκάλυψε τα όρια της Ευρώπης Φρούριο. Επρόκειτο, όμως, μόνο για μια κίνηση και όχι για το κίνημα ενός «πλήθους» που συνταράσσει τα θεμέλια της κυρίαρχης τάξης. Οι μετανάστες αρχικά δεν είχαν άλλα αιτήματα πέρα από το δικαίωμα παραμονής τους στην Ευρώπη, ένα δικαίωμα που το είχαν ήδη επιβάλλει προσωρινά˙ καταλαμβάνοντας τον χώρο δημιούργησαν ένα προσωρινό δεδικασμένο. Στη Γερμανία, η «κουλτούρα της φιλοξενίας» που διακήρυττε η κυβέρνηση ήταν αυτό που κυρίως μετρίασε την αποτυχία του κράτους να παρέχει πρακτική βοήθεια στους μετανάστες. Την ίδια στιγμή, η κατάρρευση του καθεστώτος των συνόρων χαιρετίστηκε από τη ριζοσπαστική αριστερά ως μια μορφή «χειραφέτησης» (self-empowerment) και «αυτονομίας της μετανάστευσης».

Άλλοι διέβλεπαν πίσω από την προσωρινή πολιτική των ανοιχτών συνόρων της Άνγκελα Μέρκελ ένα μεγαλειώδες σχέδιο του κεφαλαίου για την ανανέωση της αγοράς εργασίας με φτηνούς και πειθήνιους νεοεισερχόμενους. Κάποιοι άλλοι αριστεροί είδαν αυτή την πολιτική ως απειλή και, ειδικά μετά τις σεξιστικές επιθέσεις το βράδυ της περσινής πρωτοχρονιάς στην Κολονία, άρχισαν να υπερασπίζονται το κλείσιμο των συνόρων. … Read the rest

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο 36ο φύλλο της εφημερίδας "Άπατρις". Η μισθωτή εργασία, δηλαδή η κοινωνική σχέση εκμετάλλευσης της ικανότητας των ανθρώπων για εργασία από το κεφάλαιο, είναι η βάση του καπιταλιστικού κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Το εμπόρευμα εργασιακή δύναμη, αυτή η κότα με τα χρυσά αυγά, όταν μπει στη σφαίρα της παραγωγής παράγει αξία μεγαλύτερη από την αξία του. Ο καπιταλιστής πληρώνει στον εργάτη τον μισθό, ένα αντίτιμο που κυμαίνεται γύρω από την αξία της εργασιακής του δύναμης και την υπόλοιπη αξία, την υπεραξία, την χρησιμοποιεί για τη δική του κατανάλωση και, κυρίως, για να την επανεπενδύσει στην καπιταλιστική του επιχείρηση. Όπως δεν υπάρχει δίκαιη εκμετάλλευση έτσι δεν υπάρχει και δίκαιος μισθός. Ο αγώνας για τον μισθό θέτει στην πραγματικότητα επί τάπητος τον βαθμό στον οποίο μπορεί να εκμεταλλευτεί το κεφάλαιο την εργασιακή μας δύναμη, τον βαθμό στον οποίο μπορεί να σφετερίζεται αξία προκειμένου να συνεχίζεται αέναα η αναπαραγωγή του, και μαζί με αυτό η δική μας αναπαραγωγή ως μισθωτών εργατών. Παρόλο που στην πάλη για τον μισθό οι εργάτες και οι εργάτριες δεν παλεύουμε ενάντια στις αιτίες της εκμετάλλευσής μας από το κεφάλαιο, αν υποχωρήσουμε απέναντι σε αυτή την καθημερινή και ακατάπαυστη σύγκρουση θα καταστούμε ανίκανοι να επιχειρήσουμε ένα οποιοδήποτε βαθύτερο και πλατύτερο κίνημα αφού θα ξεπέσουμε σε μια «άμορφη μάζα από αφανισμένους φτωχοδιάβολους». Μπαίνουμε πλέον στον έβδομο χρόνο εφαρμογής των Μνημονίων και η συνεχής επίθεση στον μισθό, άμεσο και έμμεσο, αποδεικνύει τον κεντρικό του ρόλο στον ανταγωνισμό μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Κατά την περίοδο που προηγήθηκε των μνημονίων, το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος απέτυχε να επιβάλλει στο σύνολό τους τις μεταρρυθμίσεις που θα του επέτρεπαν να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά του και τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ιεραρχία των καπιταλιστικών κρατών. Η αποτυχία αυτή οφείλεται στον ιδιαίτερο τρόπο ρύθμισης της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων στην Ελλάδα –ιστορικό προϊόν της ταξικής πάλης μεταπολιτευτικά– που αποτέλεσε τη βάση για το ξέσπασμα ταξικών αγώνων, οι οποίοι εμπόδισαν και καθυστέρησαν την πλήρη εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προγράμματος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, γεγονός που οδήγησε σε βαθιά κρίση την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Λίγο μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 και με εργαλείο την «κρίση του δημόσιου χρέους», το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος, σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ, προχώρησε σε μια συνολική επίθεση που είχε ως στόχο την απαξίωση της εργασιακής δύναμης και του μη παραγωγικού κεφαλαίου για να ανασυγκροτήσει πάνω σε νέες βάσεις το κύκλωμα του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου αλλά και για να εσωτερικευθεί μέσα στην προλεταριακή υποκειμενικότητα η πειθαρχία και ο «ρεαλισμός» των μειωμένων προσδοκιών.